Di Ana Ramil: Lembra os sucos que labrei a bicos mentres eras terra / e reptaba arrastrando o meu corazon sobre ti. Entrar nestas paxinas e entrar na verdade fonda da gran poesia. A ruliña do bo amor tende ante nos, nestes poemas, unha suma de versos trenzados nos remuiños da memoria. Volve neles a condena a fugacidade do tempo xunto ao antidoto da palabra, que axuda a embelecer a inevitable certeza da desaparicion. Son poemas que atopan, mais ala do ton elexiaco, as arelas da reafirmacion na esperanza.